«У нас ёсць фотка — сталёвыя міскі, з якіх елі… Попельніцы такія… Пластыкавыя шкляначкі. Ежы мы не замаўлялі. Піва пілі»
Мне падабалася, што большую частку людзей ведаеш — ідзеш па зале і проста з усімі размаўляеш. І можна было са Смайлам дамовіцца, калі, напрыклад, мы ладзілі там дзень нараджэння, пра тое, каб выпіўку сваю прынесці… Па грашах нібы так… Асобнае было віншаванне. Песню замовіць там было таксама не праблема, зноў-такі таму, што ты практычна ўсіх ведаеш.
Я ўсіх ведала з Панікі. Тады ж яшчэ інтэрнэту асабліва не было. Паніка была, а ўжо з Панікі ўсе плаўна перамяшчаліся туды… То бок усе, хто быў на Паніцы, — тыя самыя і на Вавілава. Ну, бывала, некага прыводзілі.
«Узрост... Розны — і 40, і ў раёне 50-ці. Усіх хапала»
Патанцаваць [можна было] свабодна. У клубе так не патанцуеш. Плюс пад пэўную музыку — Сурганава, «Снайперы», Земфіра… У клубах тады «Снайпераў» не ставілі. У асноўным [прыходзіла] патанцаваць, пасядзець. Проста ты ідзеш не ў звычайны клуб, а ў тэматычны. Больш камфортна.
Там... не знаю… Прыходзіш з адной кампаніяй, сыходзіш з іншай. У гэтым плане было абсалютна свабодна. Камфортна. Ты свабодна можаш завісаць на любым паверсе, не парышся, можна пайсці з аховай паразмаўляць, у прыбіральні з кімсьці пагаварыць, проста пажартаваць ці штосьці яшчэ. Там проста такая атмасфера была — сяброўская. Пакуль, вядома, усе не накідваліся пад раніцу. Тады пачыналася нейкая п’яная агрэсія. Трэба было ўмець своечасова з’ехаць, пакуль там ніхто нічога не вырашыў наконт цябе.
У нас ёсць фотка — сталёвыя міскі, з якіх елі… Попельніцы такія… Пластыкавыя шкляначкі. Ежы мы не замаўлялі. Піва пілі.
На другім паверсе была асноўная зала. Пры гэтым можна было выйсці ў фае, там звычайна сядзелі, курылі, размаўлялі. А ўнізе — першы паверх, там увогуле было даволі ціха. Можна было выйсці на двор, пакурыць. У гэтым плане добра. Дзе хочаш, там і сядзіш.
© Для ілюстрацыі гісторый мы выкарысталі працы мастачкі Вікторыі Ламаска. Гэта своеасаблівы графічны рэпартаж, замалёўкі з паўзакрытых лесбійскіх клубаў. Пра праект «18+» падрабязней можна прачытаць тут.
Оля: Тады ўся кампанія была на Паніцы. Ты ведаў, блін, усіх. І хацеў бы ўжо не ведаць, але ўсё адно ведаў — праз некага па чутках. Так. Там усе адно аднаго ведалі. Я думаю, што парадку ста чалавек збіралася кожны раз. Гэта дастаткова шмат для ўзроўню клуба, тым больш тэматычнай вечарыны.
«Проста было сваё кола, і, я так разумею, інфармацыя не выходзіла за яго межы. Чужыя нават і не ведалі. Тым больш гэта не выглядала як клуб...»
Саша: «Люцік», я памятаю, быў — гейскі… І Вавілава. Асабліва альтэрнатываў тады не было. Квіткі там, па-мойму, трэба было купляць загадзя. Смс-рассылка была. Пасля дамаўляешся са Смайлам — сазвоньваешся, звычайна яна на «Саюзе» сядзела… Пад’язджаеш, купляеш квіткі, або проста звоніш ёй, яна цябе запісвае.
Оля: Прыходзілі праз знаёмых. Знаёмыя знаёмых прыводзілі… «Левых» там, па-мойму, і не было. Яны б ніяк не даведаліся пра тыя вечарыны.
Працягваць чытаць тэкст пра Вавілава >
